In de eerste lockdown zijn we begonnen met boswandelingen met de kinderen. Heerlijk uitwaaien en energie kwijt raken op een goede manier. De kids vonden het fantastisch. Net zoals wij.
Maar ergens in de tweede lockdown kwam de weerstand. Saai kregen we te horen. Alweer wandelen? Alweer naar het bos? Alweer…. Het alternatief dat ze gaven, sprak ons niet echt aan. Chillen, bank hangen, tablet kijken. Ja, activiteiten waar ze hun energie niet in kwijt konden en dat dan goed gingen maken als het etenstijd of bedtijd was. Herkenbaar?
Op stap gaan met anderen die er geen zin in hebben, is als trekken aan een dood paard. Dat geldt voor volwassenen, maar ook met kinderen. Vermoeiend en demotiverend.
Dus wij hebben lang toegegeven. Niet persé altijd aan de alternatieven die hun voorkeur hadden hoor 😉 Maar iets wat in het midden lag.
Met als resultaat dat mijn wandelblogs zo goed als tot stilstand kwam. Slik… Al die mooie wandelingen werden even on hold gezet. En ze hadden inmiddels ook een goed excuus. Terwijl ik stil stond langs hun voetbalveld, waren zij vol in actie. Een boswandeling als excuus om toch maar in de benen te zijn, gold niet meer. Behalve voor mij dan 🙂
Inmiddels zijn we toch weer een paar keer op pad geweest. Gelukkig!
Zonder weerstand? Nee…
Blijkbaar is tegenstribbelen het liefste wat ze doen. Waar ze ook zijn.
Ook al lukt het ons niet om volledig oost-indisch doof te zijn, helpt het wel om in ieder geval op pad te gaan.
Deze opties werken momenteel om onze kinderen mee te krijgen:
- Ik geef ze twee wandelopties. Dus we doen wat zij kiezen.
- We noemen het geen wandeling. Dus we zijn al op paddenstoelenjacht geweest met een bingo kaart. En hebben vliegtuigen gekeken bij Vliegbasis Soesterberg.
- Combineren met iets dat zij wel leuk vinden: een speelgoedwinkel binnenlopen. Of de speeltuin met hindernisbaan.
- Het aan anderen laten zien, lijkt te werken. “Zullen we papa laten zien hoe cool de legertanker was?” En zo waren de kinderen in de lead om ter plekke te vertellen over wat we zien.
Weet je, het helpt dat ze het stiekem toch wel leuk vinden. Ook al zullen ze dat NOOOIT toegeven 😉
- Zo horen we nog steeds ‘die toren hebben wij beklommen he!’ als de jongste het plaatje van de Brugse Belfort ziet op het spel.
- De napret van “Wij hebben gewonnen!” als ze met 11-10 net gewonnen hebben met de paaltjesbingo
- “Die tak komt uit de woestijn, mooi he” over een tak die opgeraapt is vanuit Kootwijkerzand…
Ik ben benieuwd welke tips jij hebt! Laat je het me weten? Ik kijk uit naar je mailtje.